Памяти великого поэта посвящается…          

 Галактион Табидзе               

1908 г.                                 

რაც უფრო შორს ხარ - მით უფრო ვტკბები!
მე შენში მიყვარს ოცნება ჩემი.
ხელუხლებელი - როგორც მზის სხივი,
მიუწვდომელი - როგორც ედემი.
და თუ არა ხარ ის, ვისაც ვფიქრობ, -
მე დღეს არ ვნაღვლობ, დაე, ვცდებოდე!
ავადმყოფ გულს სურს, რომ მას ოცნების
თეთრ ანგელოზად ევლინებოდე.
დაიწვას გული უცნაურ ტრფობით,
ცრემლით აივსოს ზღვა-საწყაული -
ოღონდ მჯეროდეს მე ჩემი ბოდვა
და სიყვარულის დღესასწაული.

Чем от меня ты дальше – тем сердцу ты милей,
В тебе люблю я… всё же… восторг  мечты моей.
Как солнца луч - невинна, как Рай – ты далека.
Боюсь, не прикоснётся к тебе моя рука.

Но если я ошибся в тебе, мой добрый Свет,
И вдруг не та ты вовсе, что думает поэт?
Больное сердце просит, чтоб облик твой святой,
Как белый Ангел с неба, являлся мне порой…

Пусть страсть сжигает сердце,
Пусть слёзы льются вновь,
Я буду верить в чудо-
Ведь праздник есть – ЛЮБОВЬ!!!

Хочу поделиться восторгом от стихотворения

Тициана Табидзе и предложить Вам

моё восприятие этого шедевра........

მე არ ვწერ ლექსებს... ლექსი თვითონ მწერს,

ჩემი სიცოცხლე ამ ლექსს თან ახლავს.

ლექსს მე ვუწოდებ მოვარდნილ მეწყერს,

რომ გაგიტანს და ცოცხლად დაგმარხავს.

მე დავიბადე აპრილის თვეში,

ვაშლების გაშლილ ყვავილებიდან,

მაწვიმს სითეთრე და წვიმის თქეში

მოდის ცრემლებად ჩემს თვალებიდან.

აქედან ვიცი, მე რომ მოვკვდები,

ამ ლექსს რომ ვამბობ, ესეც დარჩება,

ერთ პოეტს მაინც გულზე მოხვდება

და ეს ეყოფა გამოსარჩლებად.

იტყვიან ასე: იყო საწყალი,

ორპირის ფშანზე გაზრდილი ბიჭი.

ლექსები იყო მისი საგზალი,

არ მოუცვლია ერთი ნაბიჯი.

და აწვალებდა მას სიკვდილამდე

ქართული მზე და ქართული მიწა,

ბედნიერებას მას უმალავდენ,

ბედნიერება მან ლექსებს მისცა.

მე არ ვწერ ლექსებს, ლექსი თვითონ მწერს,

ჩემი სიცოცხლე ამ ლექსს თან ახლავს.

ლექსს მე ვუწოდებ მოვარდნილ მეწყერს,

რომ გაგიტანს და ცოცხლად დაგმარხავს.

Я не пишу стихов, стихи меня слагают,

А жизнь моя – их спутница навек.

Они, как оползни, внезапно налетают-

Снесут волной - и вот меня уж нет!

Апрельским днём я был рождён поэтом.

Я – сын дождя, я белых яблонь сын!

Шум ливня отливался белым цветом,

Я им сквозь слёзы землю окропил.

Я точно знаю – смерть уж за порогом.

Бессмертна только лира в облаках.

Поэты-братья с трепетным восторгом

Моё наследье сохранят в веках!

И скажут так: у родника Орпиры

Рос бедный парень – будущий поэт,

С котомкою стихов бродил он в этом мире,

Служил до смерти им, был верен много лет.

Страдал он от любви к Земле родной и Солнцу.

Не знал он счастья – гордой лиры раб!

Воспел он родину всем сердцем, до износу,

Стихам отдал всё счастье нарасхват!

Я не пишу стихов – стихи меня слагают!

А жизнь моя – их спутница навек!

Они, как оползни, внезапно налетают,

Снесут волной – и вот меня уж нет!

Перевод посвящается моей любимой подруге Ларисе Кусиани, по чьей просьбе он и был с делан... С любовью...

რეზო თაბუკაშვილი
ანდერძი
ეს ლექსი რეზო თაბუკაშვილმა გარდაცვალებამდე 3 დღით ადრე დაწერა და შვილიშვილებს მიუძღვნა

მშვიდობას ვეტყვი, მალე ქართულ ზეცის საფირონს,
და მცირე ტალღად შევერწყმები ზღვას, უნაპიროს.
ქარს, იმქვეყნიურს დავუხვედრებ, მალე, წინ აფრას;
დიდებულია! გარდვიქცევი მალე წინაპრად.
და თუმცა ჩემი გამგზავრება ჰგავდა წვალებას,
სიკვდილი მაინც არ დაარქვათ გარდაცვალებას,
მე წავალ, რადგან დრო არა მაქვს უკვე არჩევნის,
მე წავალ, მაგრამ სამუდამოდ თქვენთან დავრჩები.
მეც გიმეგზურებთ, ცხოვრების გზას როცა გაჰყვებით,
მე დაგინახავთ, მაგრამ ვეღარ დაგენახვებით.
მე არასდროს არ ვიქნები თქვენთან მოდავე,
სამშობლო თქვენი, თუ არასდროს არ იცოტავეთ,
მაგრამ იცოდეთ, მე იმ დღიდან თქვენთან არა ვარ,
თუ სარბიელად საქართველო გეპატარავათ.
დამარცხებულნიც არასოდეს ჩანდეთ საბრალოდ,
ვინმეს სიგლახე, კაცთა მოდგმას არ დააბრალოთ.
მშვიდი გექნებათ სიყმაწვილე, მერე სიბერე,
სხვათა მიღწევით, სიხარული თუ გაიბევრეთ.

  Прощай! Скажу я облакам и небу из сапфира

     И мелкою волной вольюсь в безбрежный океан

    И ветер, что из-под небес, подхватит мою лиру

       Я в предка скоро превращусь, оставлю я мирян!

                              Пусть путь мой жизненный, большой тернист был и несладок,

Прошу преображенье я кончиною не звать-  

Я ухожу – нет выбора, хоть на душе осадок

      Но с вами буду навсегда – прошу вас это знать!

         Одной тропою с вами я продолжу путь тернистый

Но вам меня, друзья мои, увы, не лицезреть

        Не спорить, не судить я вас не буду, слово чести,

Коль вы за Родину без слов готовы умереть!

 Но помните, что сразу и бесследно я исчезну,

Когда пойму, что Родины просторы вам малы

             И, проиграв, не вздумайте ждать жалости, как тризну

          И человечество в грехах винить за чьи-то кандалы.

         И молодость, и зрелость, и нахлынувшая старость

Прозрачными и сладостными будут, как роса,

         Когда чужой успех, как свой, умножите на радость,

Когда за счастье друга потечет из глаз слеза!

                                  Мой перевод стихотворения 

                              Давида Тедорадзе 

                                   "Проклятье"

                წყევლა                               

    

ვინც საქართველოს უორგულებს,
ცაც გაუშავდეს, -
წყალიცა!
ვინც საქათველოს უორგულებს,
ცოლიც გაუბახდეს,-
ქალიცა!

ვინც საქართველოს უორგულებს,
სულიც დაუბრმავდეს, -
თვალიცა!

ვინც საქართველოს უორგულებს,
ხორციც დაენაცროს,-
ძვალიცა!

მადლი არ ეღირსოს,
უმადურმა ყვავი და ყორანი კვებოს,
დედა გველს შეაჭამოს,
მამის სისხლით
თმა-წვერი შეიღებოს!

ჩაძაღლდეს მისი ნაშიერიც
უწყლოდ, უდაბნოს ხანძრითა,
გვარიც წაბილწული,
ჯიშიც წაბილწული,
იხსენიებოდეს ღვარძლითა!

ვინც საქართველოს უორგულებს!

                                                ПРОКЛЯТЬЕ

   Кто Грузию предать задумал, пусть чёрной станет навсегда
И неба синь над головою, и родниковая вода!

Свело мне судорогой сердце! Кто Родину продать не прочь
Пусть осквернят ему, злодею, супругу верную и дочь!

Кто Грузию предать решился, ослепнет пусть его душа
И, волею Небес, пусть туго покроются бельмом глаза!

Кто Грузию продал, как девку, врагу на блюдечке подал,
Золой и пеплом обернётся, предатель Родины, вандал!                  

Пусть благодать его минует, и чёрный ворон пусть кружит,
Пусть святость жизни - мать родную- змея укусом одарит!

А кровию отца родного свои седины  обагрит!

Потомков род его бездарный пожар пустыни пусть сожжёт!
Пусть род предателей коварных лишь злое слово помянёт!

Кто Грузию предать посмеет?!

 

  Памяти Нико Гомелаури.
Мой перевод стихотворения

                                                                    "ჩემს ქალაქში"

ჩემს ქალაქში არაფერი მაოცებს             
შუაღამეს მზის სხივიც თუ მაკოცებს.
აქ ხომ შავი საყვარელი ფერია
აქ შენი ძმა თურმე შენი მტერია.
აქ არ ხარობს თავმდაბლობის ნარგავი
აქ ტაძრებშიც შეიტანეს ნაგავი.
აქ სიზმრები აღარ არის ფერადი.
აქ ღალატი გახდა მრავალ ჯერადი.
აქ სიყვარულს ჩაგითვლიან ბოდვაში
აქ ხომ ახლა ბოზობაა მოდაში
აქ გესევა მათხოვრების არმია.
აქ სიყალბე უმთავრესი შარმია
აქ უნიჭო სიმღერები ხიტია
აქ ,,ბებერი ალაზანში კიდია"(?!)
აქ პოეტებს გაურბიან მუზები
აქ გესვრიან თუ არ წაიკუზები
ჩემს ქალაქში ყველაფერი მოსულა 
აქ ჯამლეტმა ჯონდო დააორსულა.


Город мой любимый! Место райских птах!
Что с тобой случилось? Что внушает страх?
Тут поэта вряд ли что-то удивит
Даже если солнце ночи мглу пронзит!
Черный цвет тут в моде – заменяет мрак
Брат родной тут вовсе и не брат, а враг!
Скромность и радушье в городе – позор!
Даже в храмы, в церкви тут заносят сор!
Снов цветных не видит тут никто совсем
Тут измена правит многократно всем!
Здесь любовь для многих – воспалённый бред
Здесь распутство в норме, ох, как много лет!
Толпы нищих мрачно ходят за тобой
Фальшь в цене – у фальши ныне шарм большой!
Песен слог бездарный тут – бесспорный хит
Пошлое безвкусье души бередит.
Тут поэту с музой, жаль, не по пути
Если не прогнёшься, выстрел в спину жди.
Нет! Мой бедный город вряд ли что спасёт,
Если от Джамлета Джондо понесёт!

https://drive.google.com/file/d/0B98rBGF1lOYLVlVDVkVWbEJ0Y0E/view?usp=sharing

                                                                 Крик души!
                   Мой перевод стихотворения Нико Гомелаури 

                         ნიკო გომელაური                                                                                                        
ნაძირალებო და ტირანებო! 
მე მეზიზღებით...  და მიჩუქნია ეს ზიზღი თქვენთვის!         
კახბებო და ლოთებო!
მე მებრალებით ... და მიჩუქნია ეგ სიბრალული თქვენთვის!
დიდსულივნებო და გმირებო! 
მე თქვენ მიყვარხათ... და მიჩუქნია ეგ სიყვარული თქვენთვის!
ჩემო სამშობლო! 
მე უკვდავი ვარ ... და მიჩუქნია ეგ უკვდავება შენთვის...!

                             Нико Гомелаури
Прохвосты и тираны! 
Я презираю вас…  Примите от меня моё презренье!
Гулящие и пьяницы! 
Мне жаль вас…   Примите от меня вы сожаленье!
Великодушные! Герои! 
Я люблю вас… Примите от меня мою любовь!
О, Родина моя! Бессмертен я… 
Прими же в дар ты от меня бессмертье…!