ჩემი თარგმანი

КОЛАУ НАДИРАДЗЕ 

1921 ГОД. 

Расстрел юнкеров

კოლაუ ნადირაძე 1921 წელი      

Перевод Э. Барамидзе                                               

Шел снег. Тбилиси трауром покрылся. Молчал Сион, молчал народ.

Не спал мой город, суетился, беда несла переворот

И  в наковальне мрак родился, и ужас рвался из ворот.

Исчезли радужные грёзы-  опять Голгофа, кровь и слёзы…

Родную мать  опять продали, на крест мучений обрекли.

Не пощадили, оболгали... Вандалам в жертву принесли!

Сдались Коджори, Табахмела.  Лишь снег февральский падал смело

Он покрывал героев Сечи, их искареженные трупы, их искалеченные плечи...                            

Но равнодушен и спокоен! Недвижен был февраль ночной!

Шел снег. Тбилиси трауром покрылся. Молчал Сион, молчал народ

Дорогой, где клинки сверкали, где 300 братьев полегли,

Где побеждали, погибали, где реки крови протекли,

Где Картлис Деда- Мать Отчизны -слезами землю залила,

Оттуда шла неудержимо несчастий туча…  и дошла.

Забыв о подвигах Крцаниси, в залитом кровию венце

Под красным знаменем, вольготно, верхом на белом жеребце,

Ступая медленно и грешно, к нам смерть с косой пришла в конце!

თოვდა… და თბილისს ებურა თალხი, დუმდა სიონი და დუმდა ხალხი. ძილ-ღვიძლად იგო ქალაქი ჩვენი, საშინელებას კვლავ სჭედდა გრდემლი – ისევ გოლგოთა, სისხლი და ცრემლი! მშობელო დედავ, ისევ გაგყიდეს, ისევ წამების ჯვარი აგკიდეს, არ შეგიბრალეს, კვლავ არ დაგინდეს! თოვდა და თბილისს ებურა თალხი. დუმდა სიონი და დუმდა ხალხი. დაცხრა კოჯორი და ტაბახმელა, მხოლოდღა თოვლი ცვიოდა ნელა, ეფინებოდა გმირების გვამებს – განგმირულ მკერდებს, დალეწილ მკლავებს, და უძრავ იყო თებერვლის ღამე. თოვდა… და თბილისს ებურა თალხი, დუმდა სიონი და დუმდა ხალხი. იმ გზით, სად წინათ ელავდნენ ხმლები, სად სამას გმირთა დაიფშვნა ძვლები, სად ქართლის დედის ცრემლით ნანამი, მძიმედ დაეშვა ჩვენი ალამი, სად გმირთა სისხლით ნაპოხიერი, თოვლს დაეფარა კრწანისის ველი, – წითელი დროშით, მოღერილ ყელით, თეთრ ცხენზე მჯდომი, ნაბიჯით ნელით შემოდიოდა სიკვდილი ცელით! თოვდა… და თბილისს ებურა თალხი, დუმდა სიონი და დუმდა ხალხი! 1969 წ.