Хочу поделиться восторгом от стихотворения

Тициана Табидзе и предложить Вам

моё восприятие этого шедевра........

მე არ ვწერ ლექსებს... ლექსი თვითონ მწერს,

ჩემი სიცოცხლე ამ ლექსს თან ახლავს.

ლექსს მე ვუწოდებ მოვარდნილ მეწყერს,

რომ გაგიტანს და ცოცხლად დაგმარხავს.

მე დავიბადე აპრილის თვეში,

ვაშლების გაშლილ ყვავილებიდან,

მაწვიმს სითეთრე და წვიმის თქეში

მოდის ცრემლებად ჩემს თვალებიდან.

აქედან ვიცი, მე რომ მოვკვდები,

ამ ლექსს რომ ვამბობ, ესეც დარჩება,

ერთ პოეტს მაინც გულზე მოხვდება

და ეს ეყოფა გამოსარჩლებად.

იტყვიან ასე: იყო საწყალი,

ორპირის ფშანზე გაზრდილი ბიჭი.

ლექსები იყო მისი საგზალი,

არ მოუცვლია ერთი ნაბიჯი.

და აწვალებდა მას სიკვდილამდე

ქართული მზე და ქართული მიწა,

ბედნიერებას მას უმალავდენ,

ბედნიერება მან ლექსებს მისცა.

მე არ ვწერ ლექსებს, ლექსი თვითონ მწერს,

ჩემი სიცოცხლე ამ ლექსს თან ახლავს.

ლექსს მე ვუწოდებ მოვარდნილ მეწყერს,

რომ გაგიტანს და ცოცხლად დაგმარხავს.

Я не пишу стихов, стихи меня слагают,

А жизнь моя – их спутница навек.

Они, как оползни, внезапно налетают-

Снесут волной - и вот меня уж нет!

Апрельским днём я был рождён поэтом.

Я – сын дождя, я белых яблонь сын!

Шум ливня отливался белым цветом,

Я им сквозь слёзы землю окропил.

Я точно знаю – смерть уж за порогом.

Бессмертна только лира в облаках.

Поэты-братья с трепетным восторгом

Моё наследье сохранят в веках!

И скажут так: у родника Орпиры

Рос бедный парень – будущий поэт,

С котомкою стихов бродил он в этом мире,

Служил до смерти им, был верен много лет.

Страдал он от любви к Земле родной и Солнцу.

Не знал он счастья – гордой лиры раб!

Воспел он родину всем сердцем, до износу,

Стихам отдал всё счастье нарасхват!

Я не пишу стихов – стихи меня слагают!

А жизнь моя – их спутница навек!

Они, как оползни, внезапно налетают,

Снесут волной – и вот меня уж нет!